Vrienden gezocht
Nepal is een land van vriendelijkheid en gastvrijheid. Dat klinkt heel mooi en dat is het ook als je het land bezoekt. Toch kan het je bij tijden aanvliegen, want het is niet wat het lijkt.
Die vriendelijkheid en gastvrijheid laat ik staan. Die zijn er zeer zeker. Anders dan in het Westen hoef je hier geen afspraken te maken en kun je gewoon binnenvallen. (Dit gaat voor de stad niet meer helemaal op.) Je bent altijd welkom.
Dus ik stelde mijn huis ook open. Wie wil mag komen. Maar niemand kwam.
Dus nodigde ik mensen uit. Enkelen kwamen. Dat was het.
De frustratie zit me al een tijd onder de huid. Gisteren kwam het eruit.
Zoals iedere zaterdag waren we in de kerk. Na de dienst vertrok langzaamaan iedereen. En ook wij vertrokken naar huis. Zonder plannen voor de rest van de dag. Ik wilde bij mensen op bezoek of ergens buiten ronddwalen, want zaterdagmiddag is in deze drukke tijden het enige en beste moment. David wilde naar huis. Uiteraard ziet hij de meesten bijna dagelijks in zijn werk voor de kerk.
Thuis kwam de frustratie eruit. Ik voelde me oprecht eenzaam in een wereld van oppervlakkige vriendschap.
De familiebanden zijn hier heel sterk. Binnen de familie worden alle geheimen gedeeld. Daarbuiten zijn vriendschappen vooral voor sociaal vermaak. Iedereen is ieders (facebook)vriend, waarin tussen goede vrienden, kennissen en bekenden geen onderscheid is. Een oppervlakkig netwerk van mensen waar je t.z.t. bij terecht kunt als je iets nodig hebt waar zij expert in zijn of contacten voor hebben.
Buiten de familie vindt je hier weinig Nepalese mensen die oprecht in je geïnteresseerd zijn zoals je in het Westen van een goede vriendschap verwacht. De Nepalezen die je treft, zijn meestal zelf in het buitenland geweest en zijn daardoor bekend met vriendschappen buiten de familie en met de Engelse taal.
Als reactie op mijn reisblog over vrienden kreeg ik laatst een bericht van een Duitse vriendin die zei te wensen dat ik in Nepal meer goede vrienden zou vinden. Toen ik dat las, dacht ik: maar ik heb hier een hele hoop vrienden! Toch?
Nu weet ik beter. Gisteren vielen alle puzzelstukjes op hun plek:
Stukje 1: De verschillen tussen vriendschap hier en daar
Stukje 2: Mijn vele uitnodigingen zonder gehoor
Stukje 3: Mensen die zeggen te komen als ze een uitnodiging van je krijgen, maar op uitnodiging ook niet komen
Stukje 4: De desinteresse van iemand die doorgaat met eigen bezigheden als je langs komt voor een praatje (zij hebben familie om mee te praten)
Stukje 5: Het missen van al mijn goede vrienden in Nederland en andere landen
Etc.
Ik heb er vreselijk om gehuild, de eenzaamheid eruit gehuild. Zo dat ik er hoofdpijn van kreeg. Om tot de conclusie te komen dat David mijn enige echte goede vriend is in Nepal. En nu ik het zo op een rijtje zet, kan ik eraan toevoegen dat hij de enige zal zijn tenzij ik anderen vindt die goede vrienden willen zijn buiten hun familie. David is nu eenmaal de enige familie die ik binnen bereik heb en in Nepal is familie de plaats om je hart te delen.
Maar niet getreurd: kennis en inzicht, hoe hard de waarheid ook is, leidt weer tot nieuwe doelen en mogelijkheden. Dus op naar het zoeken van ware vriendschap. Geïnteresseerde Nepalezen (niet degenen die ik altijd benader maar nooit zelf initiëren) en/of buitenlanders die in Nepal wonen. Suggesties zijn welkom.
Overigens ben ik zo ongeveer alle dagen thuis en zou ik super graag afspraakjes maken met Nederlandse familie en vrienden voor een telefoon- of videogesprek via Whatsapp of Messenger. In Nederland bellen we elkaar ook gewoon op, toch? (Of misschien doen we dat te weinig en gooien we alles op de app.) Het enige verschil is dat ik een paar uurtjes verder op de klok woon. Doe een berichtje of een belletje als ik dat heb nagelaten en je wel contact wilt. En dank als je al berichtjes stuurde, dat doet goed!
Disclaimer: Alles wat ik schrijf zijn mijn eigen ervaringen en interpretaties, geen op feiten gebaseerd bewijs over Nepalese mensen. Ook geef ik niemand de schuld.
Die vriendelijkheid en gastvrijheid laat ik staan. Die zijn er zeer zeker. Anders dan in het Westen hoef je hier geen afspraken te maken en kun je gewoon binnenvallen. (Dit gaat voor de stad niet meer helemaal op.) Je bent altijd welkom.
Dus ik stelde mijn huis ook open. Wie wil mag komen. Maar niemand kwam.
Dus nodigde ik mensen uit. Enkelen kwamen. Dat was het.
De frustratie zit me al een tijd onder de huid. Gisteren kwam het eruit.
Zoals iedere zaterdag waren we in de kerk. Na de dienst vertrok langzaamaan iedereen. En ook wij vertrokken naar huis. Zonder plannen voor de rest van de dag. Ik wilde bij mensen op bezoek of ergens buiten ronddwalen, want zaterdagmiddag is in deze drukke tijden het enige en beste moment. David wilde naar huis. Uiteraard ziet hij de meesten bijna dagelijks in zijn werk voor de kerk.
Thuis kwam de frustratie eruit. Ik voelde me oprecht eenzaam in een wereld van oppervlakkige vriendschap.
De familiebanden zijn hier heel sterk. Binnen de familie worden alle geheimen gedeeld. Daarbuiten zijn vriendschappen vooral voor sociaal vermaak. Iedereen is ieders (facebook)vriend, waarin tussen goede vrienden, kennissen en bekenden geen onderscheid is. Een oppervlakkig netwerk van mensen waar je t.z.t. bij terecht kunt als je iets nodig hebt waar zij expert in zijn of contacten voor hebben.
Buiten de familie vindt je hier weinig Nepalese mensen die oprecht in je geïnteresseerd zijn zoals je in het Westen van een goede vriendschap verwacht. De Nepalezen die je treft, zijn meestal zelf in het buitenland geweest en zijn daardoor bekend met vriendschappen buiten de familie en met de Engelse taal.
Als reactie op mijn reisblog over vrienden kreeg ik laatst een bericht van een Duitse vriendin die zei te wensen dat ik in Nepal meer goede vrienden zou vinden. Toen ik dat las, dacht ik: maar ik heb hier een hele hoop vrienden! Toch?
Nu weet ik beter. Gisteren vielen alle puzzelstukjes op hun plek:
Stukje 1: De verschillen tussen vriendschap hier en daar
Stukje 2: Mijn vele uitnodigingen zonder gehoor
Stukje 3: Mensen die zeggen te komen als ze een uitnodiging van je krijgen, maar op uitnodiging ook niet komen
Stukje 4: De desinteresse van iemand die doorgaat met eigen bezigheden als je langs komt voor een praatje (zij hebben familie om mee te praten)
Stukje 5: Het missen van al mijn goede vrienden in Nederland en andere landen
Etc.
Ik heb er vreselijk om gehuild, de eenzaamheid eruit gehuild. Zo dat ik er hoofdpijn van kreeg. Om tot de conclusie te komen dat David mijn enige echte goede vriend is in Nepal. En nu ik het zo op een rijtje zet, kan ik eraan toevoegen dat hij de enige zal zijn tenzij ik anderen vindt die goede vrienden willen zijn buiten hun familie. David is nu eenmaal de enige familie die ik binnen bereik heb en in Nepal is familie de plaats om je hart te delen.
Maar niet getreurd: kennis en inzicht, hoe hard de waarheid ook is, leidt weer tot nieuwe doelen en mogelijkheden. Dus op naar het zoeken van ware vriendschap. Geïnteresseerde Nepalezen (niet degenen die ik altijd benader maar nooit zelf initiëren) en/of buitenlanders die in Nepal wonen. Suggesties zijn welkom.
Overigens ben ik zo ongeveer alle dagen thuis en zou ik super graag afspraakjes maken met Nederlandse familie en vrienden voor een telefoon- of videogesprek via Whatsapp of Messenger. In Nederland bellen we elkaar ook gewoon op, toch? (Of misschien doen we dat te weinig en gooien we alles op de app.) Het enige verschil is dat ik een paar uurtjes verder op de klok woon. Doe een berichtje of een belletje als ik dat heb nagelaten en je wel contact wilt. En dank als je al berichtjes stuurde, dat doet goed!
Disclaimer: Alles wat ik schrijf zijn mijn eigen ervaringen en interpretaties, geen op feiten gebaseerd bewijs over Nepalese mensen. Ook geef ik niemand de schuld.
Comments
Post a Comment