Wij zijn verhuisd!
<< Read in English >>
"En omdat we weten dat hij naar ons luistert, wat we hem ook vragen, weten we ook dat we alles al hebben gekregen wat we hem gevraagd hebben." - 1 Johannes 5:15
Hoog tijd voor een update hier op deze blog! Ik weet dat iedereen heel benieuwd is naar babydingen en dat is ook logisch als je iemand kent die in Nepal woont en 34 weken zwanger is. Maar laat ik eerst bij het begin beginnen en terug halen wat er hier in de tussentijd allemaal is gebeurd en hoe God boven verwachting heeft voorzien in waar we voor gebeden hebben.
Zowel ik als u als lezer van mijn blog heeft geconcludeerd dat dagelijks een blog bijhouden me teveel gevraagd is. Het was geweldig om te doen, in een schrijfvlaag destijds, maar ik ben en wordt geen fulltime of zelfs parttime blogger of vlogger. Er is teveel ander werk te doen. Het is nu zo'n half jaar na het starten van deze blog. Ik hoop weer wat frequenter te gaan posten nu we hier wifi hebben aangesloten. Maar ik beloof niets want het valt haast niet te plannen.
Laatste maanden in Kathmandu
Het is ruim drie maanden na het posten van m'n laatste blog. Dat was vanuit Kathmandu. In de maand juni ben ik druk bezig geweest met het afronden van studieopdrachten en het schrijven van tentamens. Direct na mijn tentamens ontvingen we bezoek vanuit Nederland, mijn nichtje en haar vriend, die de hele maand juli bij ons verbleven. Helaas konden we door regen en overstromingen, en doordat David nog werk had in Kathmandu voor de nieuwe christelijke film, half juli niet naar Ilam verhuizen zoals gepland.
In de tussentijd verkochten we onze keukentafel, stoelen, kast, bed en koffietafel. De weg naar ons huis werd geplaveid en deels geasfalteerd. Na ruim een jaar lang een hobbelweggetje te moeten berijden, precies op tijd voor onze uittocht. (In de weken ervoor was de weg soms geblokkeerd, ook de taxi kon onze gasten die tot de voordeur brengen, maar op de dag van ons vertrek was alles glad en liep alles gesmeerd... en dat betrof meer dan alleen de weg...)
De laatste twee dagen dat we ons NLs bezoek hadden waren drukke inpakdagen. Zij pakten hun eigen spullen en hielpen ons met onze spullen pakken. Het bleken meer spullen te zijn dan ik dacht, maar toch was het niet veel. Matrassen, dekens, kussens, kleding, schoenen, laptops, keukenspullen, de gitaar...
Reis Kathmandu - Ilam
Onze gasten vertrokken tegen middernacht richting het vliegveld en wij sliepen een kort nachtje om om drie uur op te staan, onze matrassen op te rollen en alles in en op het dak van de jeep te pakken die ons naar Ilam zou brengen. Normaal vervoert deze jeep tien passagiers tussen Ilam en Kathmandu. Deze dag hadden wij bijna de hele wagen gereserveerd zodat al onze spullen erin zouden passen. Gelukkig was er precies voldoende ruimte zodat ik in mijn eentje de dubbele voorstoel kon bezetten. Dat was wel nodig, want superstrak zij aan zij zitten is geen doen met een dikke buik. (Ik heb het een kort gedeelte van de reis geprobeerd, maar wist niet waar ik m'n armen moest laten.)
Daar gingen we dan, op weg naar een onbekende toekomst in Ilam. Met een visie en allerlei ideeën en plannen, maar geen idee hoe het zou gaan. We zouden wellicht een maand bij onze ouders op de boerderij moeten wonen totdat we een geschikt appartementje zouden vinden in het stadje. We zouden wellicht al onze bezittingen mee moeten slepen richting de boerderij en in het huis van onze oom stallen die beneden ons huis aan de 'grote' weg (die niet geasfalteerd is en soms best hobbelig) woont. Toch groeide de overtuiging in mijn hart dat God al had voorzien in alles waar we zo lang voor gebeden hadden.
En op wonderlijke wijze werd dat waarheid. 's Avonds rond 6 uur arriveerden we in het stadje Ilam Bazar. Het liefst wilde David meteen doorrijden naar huis. De jeep waar we mee kwamen had echter geen vierwielaandrijving en de chauffeur durfde de weg naar ons huis niet aan, bang dat hij later vast zou komen te zitten of weg zou glijden wanneer de auto leeg zou zijn. Het werd nu al snel donker. De chauffeur kon de wagen ondanks de hobbelige weg veilig keren en weer terug boven aan de heuvel was het echt donker. De chauffeur had inmiddels een pickup wagen voor ons geregeld om ons en onze spullen naar de boerderij te vervoeren.
Bij het begin van de weg naar ons huis, op de kruising met de hoofdweg tussen Ilam Bazar en Biblyante Bazar, bleek een bekende (uit de IFGF kerk in Sirisai) van onze leeftijd te wonen met zijn vrouw in hun garage voor motoronderhoud. Zij huurden ook een extra kamertje daar vlakbij voor opslag en voor de jongen die voor hen werkte. Aangezien wij zo snel mogelijk richting het stadje wilden verhuizen, drongen zij erop aan om de meeste spullen daar op te slaan. Wij hadden deze optie van tevoren vaak overwogen, maar niets geregeld, behalve dat we de spullen apart hadden ingepakt voor het eventuele geval. Later bleek degene bij wie we eventueel wat spullen wilden achterlaten al vertrokken te zijn naar een andere kamer. Onverwacht voorzag God toch in de opslagruimte die we nodig hadden en dat was nog niet alles...
We laadden alles uit de jeep in het kamertje en deels in de pickup. Onderweg bleek deze chauffeur ook christen te zijn. Hij bleek ook onze oom te kennen omdat hij daar recent een vracht had afgeleverd. Na zo'n drie kwartier langzaam rijden in het donker over de soms hobbelige weg bereikten we het huis van onze oom. Daar kregen we aangeboden om spullen achter te laten en morgen of overmorgen naar huis te dragen. Met alleen onze directe benodigdheden en laptop en belangrijke documenten beklommen we de heuvel naar ons huis. Daar rekende moeders al niet meer op onze komst voor vandaag en maakte dus snel wat te eten klaar. Na zo'n lange dag en lange reis sliepen we als rozen in ons kamertje op een tweepersoonsbed van een grote plank bovenop een kleiner bed en een pas nieuw matras.
Naar de kerk
Binnen één dag hadden we voor nu onze bestemming bereikt. We hadden erop gerekend in het stadje een hotelkamer te moeten bezetten, maar dat bleek niet nodig. Twee dagen later was het zaterdag en tijd om naar de kerk te gaan. Ik was nog aardig moe (ook door de warmte op de boerderij), maar wilde graag naar de kerk. Onze vrienden van de garage hadden ons uitgenodigd om met hen mee te gaan naar een kerk in de buurt. Omdat op zaterdag geen openbaar vervoer rijdt (omdat er geen mensen beschikbaar zijn die naar de stad gaan), moesten we lopen. Over de 'grote' weg is dat ruim twee uur lopen (dat weet ik inmiddels), maar David besloot rechtstreeks omhoog te gaan over smalle paadjes naar Biblyante Bazar om vanaf daar in een wagen te stappen.
Dat was nog eens een klim! Ik had deze weg wel eens eerder gelopen, maar met een baby onderweg en moe was het extra zwaar. Ik moest het uiteinde van mijn sjaal aan David geven zodat ik me daaraan omhoog kon trekken op de steile paadjes. Na een lange en zware klim kwamen we eindelijk bij een grote weg... die helaas kapot was gereden door zwaar verkeer en een diepe laag modder had. Alleen in de berm kon je een beetje normaal lopen, maar ook dat werd een keer onderbroken. David sprong wel even een ruime meter naar het volgende droge stuk, maar dat durfde ik niet aan. Dus sandalen uit, legging opgestroopt en door de modder gewaad. Iets verderop was gelukkig een watertap, waar ik mijn voeten kon spoelen.
Eindelijk bereikten we de jeeps en busjes die hier het openbaar vervoer verzorgen. We bemachtigden een plek in een jeep die op het punt stond te vertrekken... op het achterbankje, waar je via de achterdeur in moet klimmen, met vier man strak. Halverwege de rit moesten we er alweer uit tuimelen (dat was het wel haast), omdat we op onze bestemming waren. Vanaf de garage meteen op weg naar de kerk, weer een klim steil omhoog. Het was goed om samen met anderen God te aanbidden. Maar het beste van die dag -bleek later- was dat de jongens besloten om samen naar een appartementje op zoek te gaan. De domineesdochter uit Sirisai die in Ilam stad studeert, kwamen we ook tegen in de kerk en zij was wel geïnteresseerd om een appartement te delen en een IFGF kerk te starten.
Appartement gevonden
Zo gezegd, zo gedaan. Zondag ging David naar de stad om samen met vriend Abram op zoek te gaan naar een appartement. Onze scooter zou pas een paar weken later aankomen met een bus vanuit Kathmandu en de motor heeft David vorige week zelf vanuit Kathmandu hierheen gereden, dus vanaf huis naar de stad was nog een gedoe. De jeeps rijden alleen rond 9:30 uur heen en 14:00 uur terug. Dus anders ging hij lopend of vroeg onderweg een lift aan een eenzame motorrijder. Hoe dan ook, deze strijd was al snel over, want op maandag werd het appartement dat ze zondag hadden gevonden voor ons gereserveerd. Op dinsdag ging ik mee naar de stad (met een jeep), maar ik kreeg het appartement niet te zien, omdat de jongens met z'n tweeën op de motor erheen gingen om met de huisbaas te praten. Dus spendeerde ik de hele dag op m'n telefoon in de garage (na een lange week eindelijk weer wat wifi).
Die avond aten we in een hotel van bekenden vlakbij en bleven daar ook slapen, om de volgende dag te verhuizen. De jongens gingen op de motor naar de boerderij, waar ik alles al min of meer gepakt had klaargezet, om vanaf daar alle spullen met een jeep mee te geven en zelf op de motor terug te komen. In de garage pakten wij als vrouwen inmiddels ook alle kleding en kookgerei in. (De garage is een hut van hout en golfplaten en werd door onze vrienden al een paar maanden gebruikt als woonplaats, door gebrek aan tijd om iets anders te zoeken.) Woensdag was precies een vrije dag voor kantoren dus weinig werk in de garage. Dat kwam goed uit. We huurden een klein busje dat twee keer afgeladen met spullen naar ons nieuwe huis reed.
Wij als dames mochten meteen naar boven (natuurlijk droegen we wel wat mee) en begonnen met uitpakken. De jongens liepen de trappen op en neer van de begane grond naar de derde verdieping om alle spullen boven te krijgen. Toen alles boven was kwam het moment om te besluiten wie welke kamer zou nemen. Aangezien ik een vloerbedekking wel kan waarderen en de anderen liever zeil hadden, was dat snel beslist. De kleinere kamer bleef over voor onze studente. Die kamer heeft een wand vol kasten, daar bezetten wij ook een paar delen van. Elke kamer had één of twee bedden en kastjes/tafels en de woonkamer is ook gemeubileerd. In de eerste week hebben we nog wat meubilair van de ene naar de andere kamer of woonkeuken versleept.
Om het kort te zeggen: we hebben een appartement met drie slaapkamers, een woonkamer, een grote keuken, badkamer, veel en grote ramen en een overdekt balkon (heel geschikt voor het drogen van de was aangezien het hier vaak en onregelmatig regent). En het appartement wachtte al op ons. De huisbaas zou bijna naar Kathmandu vertrekken en zocht nog huurders. De jongens hebben niet hoeven zoeken. De eerste beste meneer die ze tegenkwamen en vroegen of die iets wist in de buurt, was de huisbaas zelf. Het is niet het goedkoopste appartement, maar wel ideaal om met meerdere families en individuen samen te wonen en om kerkdiensten te houden.
Missie van start
Meteen vanaf de eerste dag begonnen we met ochtend- en avondsamenkomsten (zingen, aanbidding, Bijbel lezen en toelichten en gebed), vanaf zondag hadden we daarvoor een rooster voor wie het moet leiden en welk Bijbelgedeelte aan de beurt is en wie dat zal voorlezen en toelichten. Op vrijdag bereidden we de kerkdienst voor en meteen die zaterdag hielden we onze eerste dienst met de bewoners van het huis en nog twee anderen. Ook al kwamen dezelfde mensen niet iedere zaterdag, tot nu toe hadden we iedere dienst twee of drie mensen meer. We bidden voor een overvolle woonkamer zodat we over twee maanden een hal moeten huren voor de diensten. Na de dienst serveren we thee, zodat mensen nog even blijven plakken en er tijd is voor het bouwen van relaties.
We waren nog bezorgd wie de gitaarbegeleiding zou doen in de kerkdiensten, maar de jongen die in de garage werkte, kan gitaarspelen. Die is na twee weken naar Kathmandu vertrokken, maar heeft voor opvolging gezorgd. Inmiddels kan ik zelf ook aardig begeleiden met gitaar en heb ik zelfs de aanbidding begeleid tijdens de derde dienst, toen David in Kathmandu was voor het laatste filmwerk en spraakopnamen. De tweede gitaarspeler is ook alweer vertrokken (naar zijn huis in het dorp voor de vakantie), maar een volgende is al geregeld. Het is niet ons doel om mensen uit andere kerken aan te trekken, maar veel studenten die in de stad wonen doen aan kerkshoppen (deed ik zelf eigenlijk ook in Utrecht) en dus is het geen probleem om wat christelijke studenten aan te trekken (vrienden en vriendinnen van ons huisgenootje) die kunnen helpen met zang en muziek.
Nog twee kerkdiensten en dan vertrek ik zelf naar Kathmandu. We hebben inmiddels twee keer 'choir practice' gedaan (liederen oefenen met koor en muzikanten), waarbij ik en ons huisgenootje het koor vormden en een vriend de gitaarbegeleiding deed. Ik hoop dat binnen twee weken het koor en de muziek nog verder is uitgebreid, zodat ik met vertrouwen dat kan overlaten wanneer ik naar Kathmandu ga. Ik probeer de vlottere zangstijl van Kathmandu hier aan te leren, in de dorpen zingen ze veel liederen erg sloom. Aangezien dit een stadskerk is en we ons met name op jongeren willen richten (en we zelf ook jong zijn) is een vlotte stijl passender.
Slotzang
Er is nog veel meer te schrijven, ik ben hier heerlijk aan het naaien, heb al een typisch Nepalees kledingset (kurta suruwal) genaaid voor m'n schoonmoeder. (Was m'n eerste keer, maar ze had er veel vertrouwen in dat ik dat kan, dus goede ervaring opgedaan, en niets dan positieve feedback gekregen). Behalve op zaterdag staat m'n naaimachine heel de week op de woonkamertafel. Ik ben dus m'n naaiatelier al begonnen, maar een cafeetje staat nog voor later op de planning. Verder is buiten lopen hier heerlijk, frisse lucht in overvloed zonder stof en luchtvervuiling. Inmiddels ben ik alweer bezig met de voorbereidingen om naar Kathmandu af te reizen.
Samenvatting
Om deze blog af te ronden een korte samenvatting van wat God deed in de afgelopen maand:
- een geplaveide weg
- de reis naar Ilam binnen één dag en zonder regen
- opslagruimte voor onze spullen
- binnen één week verhuisd naar een appartement in de stad
- wonen samen met andere christenen
- ik hoef maar af en toe te koken en schoonmaken (ik maakte me zorgen over met z'n tweeën in een appartementje te zitten en elke keer te moeten koken)
- gitaarspelers wordt in voorzien
- appartement op een prachtige plek, veel ruimte, grote ramen, ruimte voor kerkdiensten, naaien en voor gastenverblijf
Veel om voor te danken! Binnenkort meer over het wel en wee van ons kroost dat bij leven en welzijn rond half oktober het levenslicht zal zien.
<< Read in English >>
"En omdat we weten dat hij naar ons luistert, wat we hem ook vragen, weten we ook dat we alles al hebben gekregen wat we hem gevraagd hebben." - 1 Johannes 5:15
Hoog tijd voor een update hier op deze blog! Ik weet dat iedereen heel benieuwd is naar babydingen en dat is ook logisch als je iemand kent die in Nepal woont en 34 weken zwanger is. Maar laat ik eerst bij het begin beginnen en terug halen wat er hier in de tussentijd allemaal is gebeurd en hoe God boven verwachting heeft voorzien in waar we voor gebeden hebben.
Zowel ik als u als lezer van mijn blog heeft geconcludeerd dat dagelijks een blog bijhouden me teveel gevraagd is. Het was geweldig om te doen, in een schrijfvlaag destijds, maar ik ben en wordt geen fulltime of zelfs parttime blogger of vlogger. Er is teveel ander werk te doen. Het is nu zo'n half jaar na het starten van deze blog. Ik hoop weer wat frequenter te gaan posten nu we hier wifi hebben aangesloten. Maar ik beloof niets want het valt haast niet te plannen.
Laatste maanden in Kathmandu
Het is ruim drie maanden na het posten van m'n laatste blog. Dat was vanuit Kathmandu. In de maand juni ben ik druk bezig geweest met het afronden van studieopdrachten en het schrijven van tentamens. Direct na mijn tentamens ontvingen we bezoek vanuit Nederland, mijn nichtje en haar vriend, die de hele maand juli bij ons verbleven. Helaas konden we door regen en overstromingen, en doordat David nog werk had in Kathmandu voor de nieuwe christelijke film, half juli niet naar Ilam verhuizen zoals gepland.
In de tussentijd verkochten we onze keukentafel, stoelen, kast, bed en koffietafel. De weg naar ons huis werd geplaveid en deels geasfalteerd. Na ruim een jaar lang een hobbelweggetje te moeten berijden, precies op tijd voor onze uittocht. (In de weken ervoor was de weg soms geblokkeerd, ook de taxi kon onze gasten die tot de voordeur brengen, maar op de dag van ons vertrek was alles glad en liep alles gesmeerd... en dat betrof meer dan alleen de weg...)
De laatste twee dagen dat we ons NLs bezoek hadden waren drukke inpakdagen. Zij pakten hun eigen spullen en hielpen ons met onze spullen pakken. Het bleken meer spullen te zijn dan ik dacht, maar toch was het niet veel. Matrassen, dekens, kussens, kleding, schoenen, laptops, keukenspullen, de gitaar...
Reis Kathmandu - Ilam
Onze gasten vertrokken tegen middernacht richting het vliegveld en wij sliepen een kort nachtje om om drie uur op te staan, onze matrassen op te rollen en alles in en op het dak van de jeep te pakken die ons naar Ilam zou brengen. Normaal vervoert deze jeep tien passagiers tussen Ilam en Kathmandu. Deze dag hadden wij bijna de hele wagen gereserveerd zodat al onze spullen erin zouden passen. Gelukkig was er precies voldoende ruimte zodat ik in mijn eentje de dubbele voorstoel kon bezetten. Dat was wel nodig, want superstrak zij aan zij zitten is geen doen met een dikke buik. (Ik heb het een kort gedeelte van de reis geprobeerd, maar wist niet waar ik m'n armen moest laten.)
Daar gingen we dan, op weg naar een onbekende toekomst in Ilam. Met een visie en allerlei ideeën en plannen, maar geen idee hoe het zou gaan. We zouden wellicht een maand bij onze ouders op de boerderij moeten wonen totdat we een geschikt appartementje zouden vinden in het stadje. We zouden wellicht al onze bezittingen mee moeten slepen richting de boerderij en in het huis van onze oom stallen die beneden ons huis aan de 'grote' weg (die niet geasfalteerd is en soms best hobbelig) woont. Toch groeide de overtuiging in mijn hart dat God al had voorzien in alles waar we zo lang voor gebeden hadden.
En op wonderlijke wijze werd dat waarheid. 's Avonds rond 6 uur arriveerden we in het stadje Ilam Bazar. Het liefst wilde David meteen doorrijden naar huis. De jeep waar we mee kwamen had echter geen vierwielaandrijving en de chauffeur durfde de weg naar ons huis niet aan, bang dat hij later vast zou komen te zitten of weg zou glijden wanneer de auto leeg zou zijn. Het werd nu al snel donker. De chauffeur kon de wagen ondanks de hobbelige weg veilig keren en weer terug boven aan de heuvel was het echt donker. De chauffeur had inmiddels een pickup wagen voor ons geregeld om ons en onze spullen naar de boerderij te vervoeren.
Bij het begin van de weg naar ons huis, op de kruising met de hoofdweg tussen Ilam Bazar en Biblyante Bazar, bleek een bekende (uit de IFGF kerk in Sirisai) van onze leeftijd te wonen met zijn vrouw in hun garage voor motoronderhoud. Zij huurden ook een extra kamertje daar vlakbij voor opslag en voor de jongen die voor hen werkte. Aangezien wij zo snel mogelijk richting het stadje wilden verhuizen, drongen zij erop aan om de meeste spullen daar op te slaan. Wij hadden deze optie van tevoren vaak overwogen, maar niets geregeld, behalve dat we de spullen apart hadden ingepakt voor het eventuele geval. Later bleek degene bij wie we eventueel wat spullen wilden achterlaten al vertrokken te zijn naar een andere kamer. Onverwacht voorzag God toch in de opslagruimte die we nodig hadden en dat was nog niet alles...
We laadden alles uit de jeep in het kamertje en deels in de pickup. Onderweg bleek deze chauffeur ook christen te zijn. Hij bleek ook onze oom te kennen omdat hij daar recent een vracht had afgeleverd. Na zo'n drie kwartier langzaam rijden in het donker over de soms hobbelige weg bereikten we het huis van onze oom. Daar kregen we aangeboden om spullen achter te laten en morgen of overmorgen naar huis te dragen. Met alleen onze directe benodigdheden en laptop en belangrijke documenten beklommen we de heuvel naar ons huis. Daar rekende moeders al niet meer op onze komst voor vandaag en maakte dus snel wat te eten klaar. Na zo'n lange dag en lange reis sliepen we als rozen in ons kamertje op een tweepersoonsbed van een grote plank bovenop een kleiner bed en een pas nieuw matras.
Naar de kerk
Binnen één dag hadden we voor nu onze bestemming bereikt. We hadden erop gerekend in het stadje een hotelkamer te moeten bezetten, maar dat bleek niet nodig. Twee dagen later was het zaterdag en tijd om naar de kerk te gaan. Ik was nog aardig moe (ook door de warmte op de boerderij), maar wilde graag naar de kerk. Onze vrienden van de garage hadden ons uitgenodigd om met hen mee te gaan naar een kerk in de buurt. Omdat op zaterdag geen openbaar vervoer rijdt (omdat er geen mensen beschikbaar zijn die naar de stad gaan), moesten we lopen. Over de 'grote' weg is dat ruim twee uur lopen (dat weet ik inmiddels), maar David besloot rechtstreeks omhoog te gaan over smalle paadjes naar Biblyante Bazar om vanaf daar in een wagen te stappen.
Dat was nog eens een klim! Ik had deze weg wel eens eerder gelopen, maar met een baby onderweg en moe was het extra zwaar. Ik moest het uiteinde van mijn sjaal aan David geven zodat ik me daaraan omhoog kon trekken op de steile paadjes. Na een lange en zware klim kwamen we eindelijk bij een grote weg... die helaas kapot was gereden door zwaar verkeer en een diepe laag modder had. Alleen in de berm kon je een beetje normaal lopen, maar ook dat werd een keer onderbroken. David sprong wel even een ruime meter naar het volgende droge stuk, maar dat durfde ik niet aan. Dus sandalen uit, legging opgestroopt en door de modder gewaad. Iets verderop was gelukkig een watertap, waar ik mijn voeten kon spoelen.
Eindelijk bereikten we de jeeps en busjes die hier het openbaar vervoer verzorgen. We bemachtigden een plek in een jeep die op het punt stond te vertrekken... op het achterbankje, waar je via de achterdeur in moet klimmen, met vier man strak. Halverwege de rit moesten we er alweer uit tuimelen (dat was het wel haast), omdat we op onze bestemming waren. Vanaf de garage meteen op weg naar de kerk, weer een klim steil omhoog. Het was goed om samen met anderen God te aanbidden. Maar het beste van die dag -bleek later- was dat de jongens besloten om samen naar een appartementje op zoek te gaan. De domineesdochter uit Sirisai die in Ilam stad studeert, kwamen we ook tegen in de kerk en zij was wel geïnteresseerd om een appartement te delen en een IFGF kerk te starten.
Appartement gevonden
Zo gezegd, zo gedaan. Zondag ging David naar de stad om samen met vriend Abram op zoek te gaan naar een appartement. Onze scooter zou pas een paar weken later aankomen met een bus vanuit Kathmandu en de motor heeft David vorige week zelf vanuit Kathmandu hierheen gereden, dus vanaf huis naar de stad was nog een gedoe. De jeeps rijden alleen rond 9:30 uur heen en 14:00 uur terug. Dus anders ging hij lopend of vroeg onderweg een lift aan een eenzame motorrijder. Hoe dan ook, deze strijd was al snel over, want op maandag werd het appartement dat ze zondag hadden gevonden voor ons gereserveerd. Op dinsdag ging ik mee naar de stad (met een jeep), maar ik kreeg het appartement niet te zien, omdat de jongens met z'n tweeën op de motor erheen gingen om met de huisbaas te praten. Dus spendeerde ik de hele dag op m'n telefoon in de garage (na een lange week eindelijk weer wat wifi).
Die avond aten we in een hotel van bekenden vlakbij en bleven daar ook slapen, om de volgende dag te verhuizen. De jongens gingen op de motor naar de boerderij, waar ik alles al min of meer gepakt had klaargezet, om vanaf daar alle spullen met een jeep mee te geven en zelf op de motor terug te komen. In de garage pakten wij als vrouwen inmiddels ook alle kleding en kookgerei in. (De garage is een hut van hout en golfplaten en werd door onze vrienden al een paar maanden gebruikt als woonplaats, door gebrek aan tijd om iets anders te zoeken.) Woensdag was precies een vrije dag voor kantoren dus weinig werk in de garage. Dat kwam goed uit. We huurden een klein busje dat twee keer afgeladen met spullen naar ons nieuwe huis reed.
Wij als dames mochten meteen naar boven (natuurlijk droegen we wel wat mee) en begonnen met uitpakken. De jongens liepen de trappen op en neer van de begane grond naar de derde verdieping om alle spullen boven te krijgen. Toen alles boven was kwam het moment om te besluiten wie welke kamer zou nemen. Aangezien ik een vloerbedekking wel kan waarderen en de anderen liever zeil hadden, was dat snel beslist. De kleinere kamer bleef over voor onze studente. Die kamer heeft een wand vol kasten, daar bezetten wij ook een paar delen van. Elke kamer had één of twee bedden en kastjes/tafels en de woonkamer is ook gemeubileerd. In de eerste week hebben we nog wat meubilair van de ene naar de andere kamer of woonkeuken versleept.
Om het kort te zeggen: we hebben een appartement met drie slaapkamers, een woonkamer, een grote keuken, badkamer, veel en grote ramen en een overdekt balkon (heel geschikt voor het drogen van de was aangezien het hier vaak en onregelmatig regent). En het appartement wachtte al op ons. De huisbaas zou bijna naar Kathmandu vertrekken en zocht nog huurders. De jongens hebben niet hoeven zoeken. De eerste beste meneer die ze tegenkwamen en vroegen of die iets wist in de buurt, was de huisbaas zelf. Het is niet het goedkoopste appartement, maar wel ideaal om met meerdere families en individuen samen te wonen en om kerkdiensten te houden.
Missie van start
Meteen vanaf de eerste dag begonnen we met ochtend- en avondsamenkomsten (zingen, aanbidding, Bijbel lezen en toelichten en gebed), vanaf zondag hadden we daarvoor een rooster voor wie het moet leiden en welk Bijbelgedeelte aan de beurt is en wie dat zal voorlezen en toelichten. Op vrijdag bereidden we de kerkdienst voor en meteen die zaterdag hielden we onze eerste dienst met de bewoners van het huis en nog twee anderen. Ook al kwamen dezelfde mensen niet iedere zaterdag, tot nu toe hadden we iedere dienst twee of drie mensen meer. We bidden voor een overvolle woonkamer zodat we over twee maanden een hal moeten huren voor de diensten. Na de dienst serveren we thee, zodat mensen nog even blijven plakken en er tijd is voor het bouwen van relaties.
We waren nog bezorgd wie de gitaarbegeleiding zou doen in de kerkdiensten, maar de jongen die in de garage werkte, kan gitaarspelen. Die is na twee weken naar Kathmandu vertrokken, maar heeft voor opvolging gezorgd. Inmiddels kan ik zelf ook aardig begeleiden met gitaar en heb ik zelfs de aanbidding begeleid tijdens de derde dienst, toen David in Kathmandu was voor het laatste filmwerk en spraakopnamen. De tweede gitaarspeler is ook alweer vertrokken (naar zijn huis in het dorp voor de vakantie), maar een volgende is al geregeld. Het is niet ons doel om mensen uit andere kerken aan te trekken, maar veel studenten die in de stad wonen doen aan kerkshoppen (deed ik zelf eigenlijk ook in Utrecht) en dus is het geen probleem om wat christelijke studenten aan te trekken (vrienden en vriendinnen van ons huisgenootje) die kunnen helpen met zang en muziek.
Nog twee kerkdiensten en dan vertrek ik zelf naar Kathmandu. We hebben inmiddels twee keer 'choir practice' gedaan (liederen oefenen met koor en muzikanten), waarbij ik en ons huisgenootje het koor vormden en een vriend de gitaarbegeleiding deed. Ik hoop dat binnen twee weken het koor en de muziek nog verder is uitgebreid, zodat ik met vertrouwen dat kan overlaten wanneer ik naar Kathmandu ga. Ik probeer de vlottere zangstijl van Kathmandu hier aan te leren, in de dorpen zingen ze veel liederen erg sloom. Aangezien dit een stadskerk is en we ons met name op jongeren willen richten (en we zelf ook jong zijn) is een vlotte stijl passender.
Slotzang
Er is nog veel meer te schrijven, ik ben hier heerlijk aan het naaien, heb al een typisch Nepalees kledingset (kurta suruwal) genaaid voor m'n schoonmoeder. (Was m'n eerste keer, maar ze had er veel vertrouwen in dat ik dat kan, dus goede ervaring opgedaan, en niets dan positieve feedback gekregen). Behalve op zaterdag staat m'n naaimachine heel de week op de woonkamertafel. Ik ben dus m'n naaiatelier al begonnen, maar een cafeetje staat nog voor later op de planning. Verder is buiten lopen hier heerlijk, frisse lucht in overvloed zonder stof en luchtvervuiling. Inmiddels ben ik alweer bezig met de voorbereidingen om naar Kathmandu af te reizen.
Samenvatting
Om deze blog af te ronden een korte samenvatting van wat God deed in de afgelopen maand:
- een geplaveide weg
- de reis naar Ilam binnen één dag en zonder regen
- opslagruimte voor onze spullen
- binnen één week verhuisd naar een appartement in de stad
- wonen samen met andere christenen
- ik hoef maar af en toe te koken en schoonmaken (ik maakte me zorgen over met z'n tweeën in een appartementje te zitten en elke keer te moeten koken)
- gitaarspelers wordt in voorzien
- appartement op een prachtige plek, veel ruimte, grote ramen, ruimte voor kerkdiensten, naaien en voor gastenverblijf
Veel om voor te danken! Binnenkort meer over het wel en wee van ons kroost dat bij leven en welzijn rond half oktober het levenslicht zal zien.
<< Read in English >>
Comments
Post a Comment