Sleeping separate? / Apart slapen?

In the villages of Nepal, spouses often do not sleep together in one bed. This is especially true for the older generations. Our parents do not sleep together, but have their own bed in separate rooms. Of course, I knew that since we first visited our family, in September 2017.

Yet it only really hit me recently. For David it is obvious that spouses sleep separately, even though he himself belongs to the younger generation who is willing to share the bed with their spouse. For me, however, it is very strange from my culture when spouses sleep separately. That means, in my opinion, that something is wrong in the relationship, right? At least.

So when David once fell asleep in the other room and did not want to come when it was bedtime, my emotional system became confused because I felt something was wrong. But it was nothing. When I once woke up alone in the middle of the night and discovered that David was sleeping in the other room, while he had said to come later, I was alarmed: what have I done wrong?

But I had not done anything. Both beds are fine. Our double bed has become somewhat small and our blanket too. Not in an absolute sense, because they are still of the same size and we are just as thick / thin and long. I never understood why people in the West need such big beds. (Our bed would be called a one-and-a-half sized bed from that perspective.) But now that our relationship has become more mature, we also occasionally appreciate some space for ourselves.

Unfortunately, the blanket is too small to NOT lie close to each other, because then a hole with cold air is created between us. So if we want to wrap ourselves up with blankets, without someone who always deducts the blankets from you when they turn around (guess which of us is so heartless), then you have to lie down in the guestroom.

And I need it too. If after 22:00 David does not want to sleep, but has his laptop or phone on, I better start sleeping in the other room. Sounds crazy, but no matter how deep I dive under a double blanket, I can sleep at most until all light is off and David is in rest mode. While I need my sleep, of course.

It took time and a lot of emotional chaos to be happy with occasionally sleeping alone. When I recently found out that it is a cultural difference, I decided to change my worldview in this subject. So now my approach is that I prefer to sleep separately if one of us needs it, than to be irritated in a one-and-a-half-bed. It also fits with my journey to get to know and appreciate myself and become independent.

A relationship is being friends, supporting each other, forming a team. No matter how strong the unity is, people each remain their own selves, should be strengthened in their own identity by the unity of the team. Each with his / her own qualities and feelings. Whether that is a team of friends, spouses, employees or church members. Let us encourage each other to love ourselves as Jesus loves us. And to love the other in the same way and to the same extent.

In de dorpen van Nepal slapen echtgenoten vaak niet samen in één bed. Dit geldt met name voor de oudere generaties. Onze ouders slapen niet samen, maar hebben hun eigen bed in aparte kamers. Natuurlijk wist ik dat sinds we de eerste keer onze familie bezochten, in september 2017.

Toch kwam het pas recent echt bij me binnen. Voor David is het vanzelfsprekend normaal dat echtgenoten apart slapen, ook al hoort hij zelf bij de jongere generatie die bereid is het bed met hun echtgenoot te delen. Voor mij is het vanuit mijn cultuur echter heel vreemd als echtgenoten apart slapen. Dat betekent volgens mij dat er iets goed mis is in de relatie, toch? Op z'n minst.

Dus toen David eens in de andere kamer in slaap was gevallen en niet wilde komen toen het bedtijd was, raakte mijn emotionele systeem in de war, omdat ik het gevoel had dat er iets mis was. Maar er was niets. Toen ik eens midden in de nacht alleen wakker werd en ontdekte dat David in de andere kamer heerlijk lag te slapen, terwijl hij had gezegd later te komen, was ik gealarmeerd: wat heb ik misdaan?

Maar ik had niets gedaan. Beide bedden slapen prima. Ons tweepersoonsbed is wat aan de smalle kant geworden en onze deken ook. Niet in absolute zin, want ze zijn nog van hetzelfde formaat en ook wij zijn nog even dik/dun en lang. Ik begreep nooit waarom mensen in het Westen zulke grote bedden nodig hebben. (Ons bed zou je een anderhalfpersoons noemen vanuit dat perspectief.) Maar nu onze relatie meer volwassen is geworden waarderen we ook af en toe wat ruimte voor onszelf.

Helaas is de deken te klein om NIET dicht bij elkaar te liggen, want dan ontstaat een gat met koude lucht tussen ons in. Dus als we onszelf lekker in willen pakken met dekens, zonder iemand die aldoor de dekens van je aftrekt bij het omdraaien (raad maar wie van ons tweeën zo harteloos is), dan moet je in de logeerkamer gaan liggen.

En ik heb het nodig ook. Als David na 22:00 uur nog niet wil slapen, maar z'n laptop of telefoon aan heeft, kan ik beter in de andere kamer beginnen met slapen. Klinkt gek, maar hoe diep ik ook onder een dubbele deken duik, ik kan hooguit licht slapen totdat alle licht uit is en David in rustmodus is. Terwijl ik mijn slaap wel nodig heb, uiteraard.

Het kostte tijd en een hoop emotionele chaos om blij te zijn met af en toe alleen slapen. Toen ik er laatst achter kwam dat het 'm in een cultuurverschil zit, besloot ik mijn wereldbeeld wat betreft dit onderwerp om te gooien. Dus nu is mijn insteek dat ik liever apart slaap als één van ons daar behoefte aan heeft, dan dat we ons in een anderhalfpersoons bed liggen te irriteren. Het past ook bij mijn reis om mijzelf te leren kennen en waarderen en zelfstandig te worden.

Een relatie is vrienden zijn, elkaar steunen, een team vormen. Hoe sterk de eenheid ook is, mensen blijven elk hun eigen zelf, zouden juist versterkt moeten worden in hun eigen identiteit door de eenheid van het team. Ieder met zijn/haar eigen kwaliteiten en gevoelens. Of dat nu een team van vrienden, echtgenoten, werknemers of kerkleden is. Laten we elkaar aanmoedigen om onszelf lief te hebben zoals Jezus ons liefheeft. En de ander lief te hebben op diezelfde manier en in dezelfde mate.